Toplum olarak, herkesten ve her şeyden memnun olmaz,
her şeyi, herkesi eleştirir; herkes ve her şey hakkında bir sürü laf ederiz.
Hiç bitmez bu laf edişlerimiz.
Hep bir başkası vardır hayatımızda ve o başkası hep
suçludur, hep yanlış yapandır.
El âlemin tek doğrusu bizizdir.
Biz hiç yanlış yapmayız.
Bizden başka doğru da, dürüst de yoktur. Sütten
çıkmış ak kaşık gibiyizdir. Bizde kılın ucu kadar yanlış yoktur; Çünkü iyi
olan, doğru olan, sözün kısası mükemmel olan bizizdir.
Allah bizi özene bezene yaratmıştır.
Kendimizi sorgulamak, yanlışı kendimizde aramak,
özeleştiri yapmak hiç aklımıza gelmez. Böyle bir şeyi kabul de etmeyiz.
Kişiliğimize hakaret sayarız.
Suçlu olan da, değişmesi gereken de başkalarıdır.
Başkaları değişirse sorunlar çözülür.
Zaten:
Bu toplum değişmez…
Bu insanlardan bir şey olmaz…
Bunlara verdiğin emeğe yazık…
Ben kim, onlar kim…
Kimin için uğraşıyorum…
Toplumu oluşturan tüm bireylerin genel tutum ve
davranış şekli hep böyledir. Kibir ve gurur had safhadadır. Kimse burnundan kıl
aldırmaz. Herkes dört dörtlüktür. Hiç kusur da, eksik de yoktur.
Başkaları gibi sen de suçlusun işte.
Hata, eksik, yanlış varsa bu hata, eksik, yanlış
sende de vardır.
Sende bu toplumun bir bireyisin. Toplum neyse sen de
olsun.
Önce sen değişmelisin. Suçu, yanlışı kabul etmelisin.
Özeleştiri yapmalısın, değişmelisin.
Sen değişirsen her şey değişir.
Üniversitede öğrendiğim en güzel şey; “İnsan önce
kendisini değiştirmelidir!”
Bir şeyleri yanlış, eksik buluyorsan, bir şeylerin değişmesini
istiyorsan, önce kendinden başlamalısın. Sen değiştiğinde başkaları da sana
bakarak değişecek; toplum da değişecektir.
Sözün özü:
Değişim için, önce kendinde başla…
