Nasıl
üzülmem; her gün ülkemin çeşitli yerlerinden insan cinayetleri haberleri
geliyor.
Öldürülüyor
insanlar bir bir…
Suçsuz ve
günahsız…
İnsanların doğuştan
getirdiği yaşam hakkı ellerinden alınarak...
Hayatlarının
baharında yaşamdan koparılarak…
Sonlanıyor
yaşamları…
Gazete
sayfalarına günlük haber olmak…
Okunulup geçilmek…
Kimmiş,
neymiş denmeden…
Sıradanlaşmak…
Üzgünüm!
Kader
denilip geçilmesine…
Töre, namus
meselesidir; bir nedeni vardır denmesine…
Sorgulamadan
kabul edilmesine…
Magazinleşip,
normalleşmesine…
Kanıksanmasına…
Üzgünüm…
Bu işin
eğitimle bir ilgisi yok…
Aileden,
toplumdan kaynaklı…
Kişinin
kişiliği ile ilgili…
Psikolojik…
Genetik…
Denmesine…
Üzgünüm!
Ülkenin
kanayan bir yarası olmasına…
Bir arpa
boyu yol alınmamasına…
Üzgünüm!
Neye üzüleceğimi
bilemediğime…
Eli kolu bağlı
“Çok üzgünüm!” demekten başka elimden bir şey gelmemesine…
Çok üzgünüm!